вторник, 7 января 2014 г.
Գռեհիկ…
Սեր, ցավ, վախ … Եվ կդառնամ արև…
Տեսնես երբևէ ինչ-որ մեկը ցանկացել է արև դառնալ այնպես, ինչպես ես եմ ցանկանում…Այո, ցանկանում եմ արև դառնալ… սիրել և ցավեցնել չափազանց մեծ սիրով՝ ինչպես արևը… Նա և ջերմացնում, և ցավեցնում է… Ով է ասում, որ մեծ սերը անցավ է… Միայն իրական ու մեծ սերը գիտի ցավեցնել… Նա զգացնել է տալիս և լույսի, և՝ մթի գոյությունը… Մարդիկ տենչում են արևին՝ չնայած, որ այն կարող է նաև սպանել այն ջերմությամբ, առանց որի, կարծում են, թե չեն կարող ապրել… Իսկ արևը էգոիստ է՝ ինչպես բոլորս… Այն հայտնվում է, ջերմացնում և լույս տալիս, իսկ հետո հեռանում է… Նա հեռանում է՝ ձեզ մոտ առաջացնելով կարոտ … Նա զգացնում է իր կարիգը՝ ասելով, որ դուք չեք կարող ապրել առանց նրա… Արևը գիտի ձեր վախերի մասին... Նա գիտի, որ դուք սարսափում եք մթությունից… այո այդ մթությունից… Նա գալիս պատնեշում է խավարը, իսկ հետո գնում է ճանապարհ հարթելով խավարի համար` իր համար… Ինչ հզոր է արևը… Այո, շատ հզոր է… Էլ ով է կարող այնպես ինչպես նա է կարող… ՈՉ ՈՔ… Նա գիտի ձեր գաղտնիքները և ձեր դեմ է դուրս գալիս դրանցով… Վախն է ձեր գաղտնիքը… Եթե նա չլիներ դուք կփախչեիք դրսից` փախչելով խավարից... Դուք փաղչում եք իրականությունից, դուք դա կողպում եք ձեր հոգու մի փոքրիկ անկյունում և դիտմամբ կորցնում բանալիները… ԻՍԿ ԱՅՆ ՄԻԵՎՆՈՒՅՆՆ Է ՎԵՐԱԴԱՌՆՈՒՄ Է ՁԵԶ ՄՈՏ…Այն մղձավանջ է դառնում ձեզ համար... Պատկերացրեք, որ դիտմամբ կորցնում եք այն սենյակի դռան բանալիները, որտեղ փակել էիք ձեր վախերը... պատկերացրեք, որ այն ձեր ձեռքով նետում եք օվկիանոսի հատակը, իսկ երկու վարկյան հետո, ձեռքը մեկնելով գրպանը, այն գտնում եք այնտեղ... Նմա՞ն է մղձավանջի, թե՞ հաստատ մղձավանջ է...Օ՜, վախեր.. վախեր... Իսկ արևը ստեղծում է սեր` իր հանդեպ և վախ` խավարի...
Իսկ եթե դառնամ կրակ… Ոչ, կդառնամ արև… Կրակը օրերից մի օր կհանգչի, իսկ արևը… Արևը հավիտյան կապրի` կսիրի և կցավեցնի սիրով…
Подписаться на:
Сообщения (Atom)