Եղիշե Չարենց- Մարիանետկա

***

Պատառոտված մտքեր փախչող մի վաղեմի նկուղից,

Ճիչեր շրջապատող մարմնովդ՝ նկուղի փոշոտված մի պահարնից,

Բորբոս անցնող մատներովդ կապույտ ու սառչած

Արյուն վազող երակներով, այդ բորբոսնած մատների,

Դարակնոր կանաչապատ, սակայն կողպված դարեր շարունակ:

Չորս պատեր՝  մեկին գամված դուռ մի մաշված, մյուսում պատուհան, որպես պորտալ ուրիշ աշխարհ,

Վարագույր փոստատար աշխարհից աշխարհ,

Մեկ առաստաղ և մեկ հատակ ,

Եվ հատակը նահատակված պատերով չորս խեղկատակ,

Ու առաստաղ փռված չորս պատերի երկայնքով,

Առաստաղից կախված սարդոստայններ՝ բռնող սարդերին չնկնող,

Վարդեր դեղին իրենց անապատում՝  ջրից լքված ծաղկամանում,

Առաջացած մի մոլորակ անրջային նկուղում…

Ժանտախտ հոգու

Արցունքներ՝ կարկուտ արյան,

Աչքերում՝ ամպեր կարմիր,

Կարծես գեղեցիկ պատկեր է օծվում,

Սակավ դրանում թաքնված  է մի սուր համ,

Այն ցավեցնում, փշրում է հոգիտ...

Կմահանա հոգիդ , եթե չպայքարես...

Պայքար՝ հիվանդության դեմ

Տհաճ, ցավոտ... մահացու...

Ժանտախտն է պատել հոգիդ...

Թելերով ցավոդ և ասեղով տհաճ վերքեր է կարել վրադ

Ու եթե չկարողանաս քանդել կարերը այդ... կմահանաս...

Դրանք կարող ես քանդել միայն մեկ մկրատով ,

Իսկ այն գտնելը հեշտ չէ այդքան...

Պետք է դրանք փնտրես հոգուդ <<հարկավոր իրերի>> պահեստում...

Բայց այն էլ իր հերթին ունի բալանի...

Բալանին այդ սովորական չէ,

Այն պետք է քեզ մեջ տեսնի հարկի ցանկությունը այդ մեծ ...

Երբ հապաղում ես ժանտախտը այրում է...

Այն ցավեցնում, փշրում է հոգիդ

Թողնում է հոգու բեկորները միայն...

Կարող ես հավաքել խճանկարը

Այն ուրիշ է մի քիչ,

Կարող ես ստանալ տարբեր պատկերներ...

Դժվար կլինի գտնել այն հին հոգու պատկերը,

Ցանկություն էլ չկա...

Հեքիաթի ընդհացքում այդ պատկերները փոխվում են անընդհատ,

Բայց այս անգամ այն կփոխի քեզ շատ...

Ու իմացիր՝ դժվարին աշխատանք չես գտնի...

Այն պահանջկոր է շատ,

Կարծես պայմանագիր ես կնքում,

Տուր նրան ուժ և ժամանակ և այն կտա պատկերը հոգուդ...

Այսպիսին է պայմանագիրը այս,

Միակը առանց ավելնորդ փաստաթղթերի ու պահանջների...

Բացի այդ կարող ես դրանց հետ պահմտոցի խաղալ...

Փակիր աչքեչք և դրանք կթաքնվեն...

Լավ մտածիր՝ արդյոք կարող ես գտնել...

Իսկ չես կարծում, որ դու ես միակ թաքնվողը...

Եթե ոչ, ապա իմացիր՝  չպետք է մոռանաս դրանց գտնելու մասին,

Այլապես կարող ես դրանք չգտնել հավետ...

Եվ կմահանան մարմինն ու հոգին հոգուդ...

Կմնա մանիկնն՝ միայն թե օրգաննորով...

Իսկ եթե ավելի պատկերավոր՝ դու կլինի զոմբի...

Դիմակահանդես

Սև, բայց սպիտակ

Հոգի՝ անգույն ու թափանցիկ,

 Դոփում է քո մեջ ձայնը անձրևի,

Սուլում է քամին ծիածանի,

Անտառը քո նոսր, բայց խիտ,

Ամպերը կարմիր ու մելամաղձոտ

Անգույն ու թափանցիկ դիմակն են հոգուդ:

Մառախուղը արդեն բորբոսնած, դեռ փակում է վերքերդ,

Ջութակի՝ հոգուցդ պատրասված լարերը ճիչ են արձակում անդունդից,

Իսկ աղեղը քրծում է հոդիդ:         

Աչքերիցդ սկիզբ են առնում ջրվեժներ

Սակայն ջրվեժ չեն դրանք, այլ արնվեժ:

Եվ դու կրկնակի դիմակով,
Առաջինը՝ հոգուդ…

Երկրորդը՝ դեմքիդ…

Կարծես փախել ես դիմակահանդեսից...