Դիմակահանդես

Սև, բայց սպիտակ

Հոգի՝ անգույն ու թափանցիկ,

 Դոփում է քո մեջ ձայնը անձրևի,

Սուլում է քամին ծիածանի,

Անտառը քո նոսր, բայց խիտ,

Ամպերը կարմիր ու մելամաղձոտ

Անգույն ու թափանցիկ դիմակն են հոգուդ:

Մառախուղը արդեն բորբոսնած, դեռ փակում է վերքերդ,

Ջութակի՝ հոգուցդ պատրասված լարերը ճիչ են արձակում անդունդից,

Իսկ աղեղը քրծում է հոդիդ:         

Աչքերիցդ սկիզբ են առնում ջրվեժներ

Սակայն ջրվեժ չեն դրանք, այլ արնվեժ:

Եվ դու կրկնակի դիմակով,
Առաջինը՝ հոգուդ…

Երկրորդը՝ դեմքիդ…

Կարծես փախել ես դիմակահանդեսից...